حزب مارکسیست – لنینیست المان (ام ال پی دی) برای ایکور
مترجم: متین کوشا
۰۶ اپریل ۲۰۲۳
موضع اساسی ایکور در مورد مبارزه آزادیبخش فلسطین۱
مقدمۀ مترجم:
اخیراً سازمان ایکور به مناسبت همبستگی با مبارزات خلق فلسطین مجله ای را به دست نشر سپرده و تعدادی از احزاب عضو ایکور مواضع شان را در باب مسألۀ فلسطین با ارسال مقاله ها به این مجله بیان کرده اند. به سهم کوچک خود در قبال خلق و مبارزان مقاوم مترقی و آزادیخواه فلسطینی، برای روشنگری بر مسألۀ فلسطین و آشنائی خوانندگان دری ــ فارسی زبان با این معضله و راه حل و رویکرد انقلابی و دموکراتیک از موضع پیشرو انقلابی در قبال آن، به ترتیب چند تا از مقالات مندرج ارسالی احزاب عضو ایکور در این مجله را ترجمه و در معرض دید خوانندگان محترم علاقه مند به موضوع قرار می دهم.
***
۱
همبستگی "حزب مارکسیست – لنینیست المان" با مردم فلسطین در مبارزه برای آزادی اجتماعی و ملی آنها بدون قید و شرط است. "ام ال پی دی" از زمان تأسیس خود این همبستگی را در گفتار و عمل درک کرده است. تحقیر وحشیانه به عنوان «یهود ستیزی» یا حملات علنی دولت المان یا گروه های تحت تأثیر صهیونیست ها مانند «ضد المانی ها» هرگز نمی‌تواند از این همبستگی بکاهد.
۲
سیاست رژیم صهیونیستی و امپریالیستی اسرائیل غیرانسانی است. میلیون ها فلسطینی از سرزمین خود رانده شده و در کشور های خارجی زندگی می کنند. دولت اسرائیل با نقض قوانین بین المللی، کرانه باختری، از جمله بیت المقدس شرقی و نوار غزه (و همچنین بلندی های گولان) را اشغال می کند. مردم فلسطین را به طرز وحشیانه ای مصادره و از سرزمینشان بیرون می کند، طبیعت را ویران می کند و مردم را از پایه های زندگی و کار محروم می کند. نمایندگان اصلی بدون توجه به تلفات غیرنظامیان، هدف ترور قرار می گیرند.
کرانۀ باختری توسط شهرک ها، دیوار ها و جاده های اسرائیلی تکه تکه شده است. زمین های حاصلخیز و پرآب به طور غیرقانونی به خاک اسرائیل الحاق شده است. ده ها هزار کارگر از سرزمین های فلسطینی مجبور به کار در شرایط اسفبار در اسرائیل هستند. یک فاجعۀ انسانی در نوار غزه در حال توسعه است. به تعداد ۲۱۱ قطعنامۀ سازمان ملل از سال ۱۹۶۷ تا ۲۰۲۰ که سیاست الحاق اسرائیل را به عنوان نقض قوانین بین المللی محکوم می کنند، توسط همه دولت های اسرائیل نادیده گرفته شده است.
۳
در میان توده های فلسطینی، اشتیاق و مبارزۀ موجه برای رهائی ملی و اجتماعی زنده است. بار ها و بار ها اوج گیری مبارزات تا قیام و مبارزات مسلحانه پیش رفته است. آنها توسط دولت اسرائیل با استفاده از ترور و زور وحشیانه سرکوب می شوند.
۴
اسرائیل یک کشور امپریالیستی است که نقش مستقل خود را در سال ها و دهه های اخیر به طور قابل توجهی گسترش داده است. امپریالیسم آمریکا در اتحاد با محافل مرتجع صهیونیستی، اسرائیل را به عنوان سنگر ارتجاعی خود در خاورمیانه می بیند.
اسرائیل اساساً با تکیه بر ارتش پیچیده خود، سرویس اطلاعاتی بسیار مسلح خود، و با تقویت ساختار های انحصاری دولتی متمایز خود، یک قدرت منطقه ئی امپریالیستی است ("بحران ایدئولوژی بورژوازی و انــــتـــــی کمونیسم" در ارگان تئوریک حزب مارکسیست ــ لنینیست المان به نام "راه انقلابی" یا «Revolutionärer Weg » شمارۀ ۳۶، صفحۀ ۱۲۷) و هوای نقش رهبری منطقه ئی در مبارزه با ایران نو امپریالیستی را در سر دارد. کشور اسرائیل ۱۳ انحصار در میان ۲۰۰۰ انحصار بزرگ در جهان را دارا است. ارتش این کشور قدرتمند ترین نیروی مسلح در خاورمیانه است. اسرائیل بزرگ ترین بودجۀ نظامی جهان را دارد و در میان ۱۰ صادرکنندۀ بزرگ اسلحه در جهان قرار دارد. اسرائیل به دنبال ایجاد یک اتحاد نظامی جدید علیه ایران در منطقه تحت رهبری ایالات متحده است * .
۵
مارکسیسم - لنینیسم و نمایندگان اصلی آن - کارل مارکس و فردریک انگلس و با سخنرانی بنیادی آگوست ببل در سومین کنگرۀ حزب "سوسیال دموکرات المان" ــ که هنوز انقلابی بود - همواره به شیوه ای اصولی با یهود ستیزی مخالفت ورزیده اند (۲). ما عوام فریبی ضد کمونیستی را که انتقاد مشروع از سیاست های ارتجاعی دولت اسرائیل را به عنوان «یهود ستیزی چپ» بدنام می کند، قاطعانه مورد حمله قرار می دهیم. ما مخالف آشکار ایدئولوژی ارتجاعی صهیونیسم هستیم که محافل ارتجاعی حاکم در اسرائیل از آن به عنوان مبنای ایدئولوژیک برای توجیه سیاست های امپریالیستی و رفتار غیرانسانی خود با فلسطینی ها استفاده می کنند. صهیونیسم به درستی توسط سازمان ملل به عنوان نوعی نژادپرستی و تبعیض نژادی محکوم شده است.(۳)
۶
ما از موضعی که اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی آن زمان در زمان ستالین پس از هولوکاست توسط فاشیسم هیتلری المان در مورد تأسیس کشور اسرائیل اتخاذ کرد، حمایت می کنیم. اتحاد جماهیر شوروی در آن زمان تنها کشوری بود که یک سیاست خارجی نمون سوسیالیستی را با روح دوستی بین خلق ها در شرایط بسیار پیچیده اجراء کرد. گرومیکو[نمایندۀ اتحاد شوروی در سازمان ملل در سال ۱۹۴۷ و سپس وزیر امور خارجۀ شوروی ــ مترجم]، در برابر سازمان ملل گفت: «انکار این حق [داشتن کشور خود] برای یهودیان، به ویژه با توجه به تمام آنچه در طول جنگ جهانی دوم متحمل شده اند، غیرقابل توجیه خواهد بود. نه گذشته تاریخی و نه شرایط حاکم بر فلسطین در حال حاضر نمی تواند هیچ گونه راه حل یک طرفه ای برای مسألۀ فلسطین را توجیه کند، چه به نفع تأسیس یک کشور مستقل عربی، بدون در نظر گرفتن حقوق مشروع مردم یهود یا به نفع تأسیس یک دولت مستقل یهودی به گونه ای که حقوق مشروع جمعیت عرب نادیده گرفته شود.» (۴) پس از شکست یک کشور مشترک یهودی-عربی، در سال ۱۹۴۷میلادی، تصمیم برای تقسیم قلمرو تحت قیمومیت بریتانیا به اسرائیل و فلسطین اتخاذ شد. در آن شرایط، شوروی سوسیالیستی آن زمان از این امر حمایت کرد و اولین کشوری بود که کشور اسرائیل را به رسمیت شناخت که کار درستی بود.
۷
کارگران همۀ کشور ها متحد شوید! و "کارگران همه کشور ها و کلیه ستمکشان متحد شوید!" - این دستورالعمل اساسی ما برای حل مسألۀ فلسطین نیز هست. کارگران همۀ کشور ها متحد شوید! برای طبقۀ کارگر یهودی و عرب و توده های اسرائیل نیز صدق می کند! در اسرائیل مبارزۀ طبقاتی، جنبش های اعتصابی اتحادیه ئی و همچنین احزاب فلسطینی-عربی با مطالبات موجه موجود اند؛ ابتکارات و جنبش هائی در اسرائیل وجود دارد که برای صلح عادلانه، برای حقوق فلسطینی ها، علیه مصادرۀ خانه ها، شهرک سازی، یا قانون ملیت نژادپرستانه می ایستند. البته چندین دهه نفوذ و نفرت پراکنی سیستماتیک صهیونیستی اثر خود را بر اذهان کارگران و توده های اسرائیلی گذاشته است. در اقناع صبورانه و کار اتحاد، دستورالعمل جنبش طبقۀ کارگر از زمان مارکس و انگلس باید این جا بر مسند رهنمائی بنشیند: «مردمی که دیگران را سرکوب می کنند، خود نمی توانند آزاد باشند».
۸
مسلم است که این مسیر مبارزه برای رهائی ملی و اجتماعی مردم فلسطین در تعامل با مبارزه طبقاتی و مبارزه برای سوسیالیسم در اسرائیل در ارتباط با جبهۀ متحد ضد امپریالیستی و ضد فاشیستی، جاده ای سنگلاخی است، اما تنها راهی است به سوی به آینده. ما اساساً از خیانت آشکار به منافع فلسطینی ها توسط رهبری (سازمان آزادیبخش فلسطین "ساف") در "توافقنامۀ اسلو" و در اجلاس موسوم به "کمپ دیوید" در جولای سال ۲۰۰۰میلادی، انتقاد می کنیم، جائی که هیأت فلسطینی اشغال اسرائیل را پذیرفت و تمایل خود را برای واگذاری ۷۸٪ منطقه ای که در طرح تقسیم سازمان ملل در سال ۱۹۴۷ در نظر گرفته شده بود، اعلام کرده و از حق بازگشت فلسطینیان اخراج شده به موطن شان نیز چشم پوشی کرد. در میان فلسطینی ها نیز منافع متفاوتی وجود دارد. بنابر این اساساً نادرست و به دلیل ناامیدی یا بدبینی نسبت به کارگران و توده های اسرائیل یا به دلیل تأثیرات ناسیونالیستی و ارتجاعی، قرار دادن ملیت فلسطینی مافوق منافع طبقاتی، همکاری با نیرو های ارتجاعی و شبه فاشیستی یا فاشیستی مانند حماس یا سازمان «جهاد اسلامی» یا حتی (مستقیم یا غیرمستقیم) با دیکتاتوری امپریالیستی و فاشیستی در ایران، در میان فلسطینی ها به جای اتحاد در برابر دشمن غاصب مشترک، افتراق را دامن می زند. انقلابیون باید همواره دیدگاه طبقاتی پرولتری را نقطۀ عزیمت خود قراردهند!
۹
ما حق موجودیت کشور اسرائیل را به رسمیت می شناسیم. ما از هر شکلی از یهود ستیزی و ضد کمونیسم انتقاد می کنیم. این انتقاد همچنین انتقاد محافل خرده بورژوا/بورژوائی عرب، تروتسکیست ها و بخش هائی از چپ خرده بورژوا از سیاست خارجی ستالین در مسألۀ فلسطین را نیز شامل می شود. این به هیچ وجه به معنای به رسمیت شناختن سیاست شبه فاشیستی دولت امپریالیستی اسرائیل نیست، چه رسد به تأیید اشغالگری اسرائیل.
۱۰
"ام ال پی دی" چشم انداز آینده مردم اسرائیل و فلسطین را در یک کشور دموکراتیک مشترک می بیند که در آن برابری، احترام متقابل و اعتماد، بدون تبعیض، حاکم باشد. در نهایت، با توجه به کلیه جوانب مسأله، امروز این تنها می تواند یک دولت سوسیالیستی باشد. در حد امکان عملی، هرچند اکنون به وضوح دشوار تر، در مرحلۀ میانی و مرحله انتقالی، ما از یک "راه حل دو دولتی" که شامل بازگرداندن سرزمین های اشغال شده توسط اسرائیل است، دفاع می کنیم. راه حل دموکراتیک دو کشوری به عنوان مرحلۀ انتقالی، تنها در مبارزۀ خلق فلسطین برای آزادی ملی و اجتماعی با حمایت و همبستگی طبقۀ کارگر اسرائیل و همبستگی بین المللی، قابل دستیابی است. این هنوز به معنای راه حل اساسی برای مشکل نیست، اما اساس مبارزۀ مشترک کارگران و توده های مردمی در اسرائیل و فلسطین برای راه مشترک شان به عنوان بخشی از انقلاب سوسیالیستی بین المللی را، تقویت می کند.
ارجاع به منابع:
۱. برای انتشار در شمارۀ نخست مجلۀ آنلاین به مناسبت روز همبستگی ایکور با مبارزات آزادیبخش فلسطین در ۳۰ مارچ ۲۰۲۳م.
۲. سخنرانی در کنگرۀ حزب در کلن در سال ۱۸۹۳م.
۳. مجمع عمومی سازمان ملل متحد، ۱۹۷۵، قطعنامۀ ۳۳۷۹
۴. سخنرانی نماینده شوروی در سازمان ملل در سال ۱۹۴۷م.
* والتر راسل مید (Walter Russell Mead ) استاد دانشگاه و نوسیندۀ امریکائی چندین کتاب در مورد سیاست خارجی و به ویژه پیرامون روابط اسرائیل و فلسطین.