امجد رضائی ــ ارسالی، همایون اوریا
۱۶ دسمبر ۲۰۱۷

تـــنــگـــنـــاى سـتــم

زنــم كه نـالــۀ مـن خفته در گلـوى مـن است

زنــــم كـــــه شام سيه صبح آرزوى مـن است

زنــم كه نـعـرۀ مـــن در سكوت حسرت مُـــرد

مــزار سينه جلــودار هــاى و هـوى مـن است

عقيق جـام دلـم رنــگ خــوشدلى نگـــرفـت

ز بسكه زهـــر ستم در رگ سبوى مــن است

چـو گل ز شاخه جــدا سازدم بـه بـوئــــيــدن

به بوستان جهان تا كه رنگ و بـوى من است

بـــريـــــد تيغ ستم رشتۀ تــــنــــم كـه زنـــم

به خون سرخ دلم سجده و وضوى مـن است

بــــراى لـــــذت خـــــــودكامگان  خـون آشام

هــــر آنچه هيچ نيــــرزيده، آبـروى مـن است

زنــــم كـــــه زنـــدگــيـــم را رقـم زنــد دگــرى

حقوق حــقــۀ مـــــن در كف عموى من است

بـــه تـــنــگـناى ستم بـــا شكـنـجــه دمسازم

زنــــم كه كنج قفس، گـــــور آرزوى من است

اگــــر زبان بگشايم بــــــه دادخواهى و عدل

هـــزار تـــيــر ز هر سو رها بسوى مـــن است

رهــــم ز دام بـــــــــــلا تـــا بــــــه اوج  آ زادى

اگر چه روز من اكنون سيه چو موى من است

بــه خاك و خــــون بكشم رسم بـــردگى ها را

زنــــم كه خصلت آزادگى بـــه خوى من است

بــــه پاس قلب بــــخـــون خفتۀ زنان"امجد"

ز ديـــــده گــوهـر اشكم روان بروى من است

* * *