زنـــده یــاد داؤود سـرمــد-ارسالی پویان
۲۴ فبروری ۲۰۱۷

ابـــــر و کــــوه

شنیدم ابر تاریکی به کــــــوهــی

سبک مغـزانه زد طعـــن حــقـارت

که مــــن آزاده می گردم سبکـبـال

تو ای خــوابیده در بـــنـــد اسارت

ولی کـــــوه زمینگـیر و فـلک سای

ازیـن توهین پــوچ آن بــــرآشفت

بــــه گـــوش پارۀ ابـر سبـــکسر

بـــه لفظ بی زبانان ایــن چنین گفت

منـم آن کـــوه سرافراز مـغــــرور

کــه می جوشد به قلبم چشمۀ نـــور

شبانگه اختر و در صبح خـــــورشید

سلامـــم می فرستنـد دایـــم از دور

اگـــر چه پــای سنگینم ببستنـــد

بـــه زنجیـر سکـــون جاودانــــه

ولـــــــی از سینـــۀ آتش فشانم

زبــــانـــه می کشد آتش زبـانــه

ز بس از خشم می سوزد دمـــاغـــم

دل هـر پاره سنگم شعله خیـــز است

ستونـــم سخت تر باشد ز پــــولاد

دم استیغ مــن چون تـیغ تـیز است

اگــر گاهی ز جـــای خــود بجنبـم

بــــلـــــرزانـم زمیـن و آسمان را

جـــهـــانی مـی رود در کام آتــش

نسـازم رام گــــــــر آتشفشان را

تو ئی آن ابر خشک بــــی  مـــروت

کـه سیرت را معیـن می کـنـد بـــاد

بـه پـــــای خویش گاهی هم نـرفتی

چـــه مــی لافـی مــنـم آزاد، آزاد

* * *