زنـــده یــاد داؤود سرمـد
۲۹ جون ۲۰۱۸
ریـــگ هـــای مـــرده
ای رهروان خسته که در کوچه های شب
عمری دویده اید
اما هزار حیف که با یک جهان تلاش
یک برق رهنما
روشن نکرده اید
و کنون نفس زنان
از پا نشسته اید
ای اشک های آبلۀ پای جست و جو
کین گونه بی نوا
در خاکدان تیرۀ غمگین یأس پوچ
با چشم های پر شده از نفرت سراب
چون داغ ناامیدی دل ها نشسته اید
ای لاله های خشک که در دشت سینه داغ
پژمرده ـ تشنه لب
در انتظار آب
تک تک، جدا جدا
تنها نشسته اید
ای ریگ های مردۀ تنبل که سرگران
در ساحل خنک زدۀ خشک دَیر خواب
با چشم های خیره به دریا نشسته اید
ای قلب های یخ زدۀ بی تپش که سرد
در گور سینه ها
خاموش و بی جواب
در سایۀ توهم و سودا نشسته اید
بیهوده خفته اید
بی جا نشسته اید
چون زندگی تپیدن و پیکار کردن است
این گونه دیر خفتن تان عین مردن است
ای دشمنان تیرگی شب که بی صدا
در بستر سکوت
با دیده های دوخته بر راه آفتاب
در انتظار مژدۀ فردا نشسته اید
فردا نمی رسد
فردا نمی رسد
تا آن زمان که در شب یلدا نشسته اید
باید به پا شوید
خواهید اگر به کشور، صبح صفا رسد
باید به پا شوید
از شهر دیر خفتن از پا نشستگان
با مرز آتشین تپیدن جدا شوید!
* * *