زنـــده یــاد داؤود سـرمــد - ارسالی پویان
۲۰ مارچ ۲۰۱۸
بــهـــاریــه
روزگاری دریــــن ستــــمــزدہ بــــاغ
شاخ، بی‌برگ و خشک و عریان بود
در لـــحـــافِ سپـیـــد و سادۀ بــرف
پـــیــــکر کــــوہِ خفته، پنھان بـــود
بــــا سمــنـــــدِ سیـــاہ، لشکــر بـاد
تُند در ھـــــر طـــرف شتابان بــــود
یخ چو راھی به کاخِ عیش نــداشت
شکــــوہ در کلبـــه ھـــا فراوان بـود
چشمِ یک بـی نـــوا نمی خـنــدیــد
گِله ئی نیست، چون زمستان بـــود
یک سخن، حکـــمــــرانِ کشور دَی
سخت بی رحم و نامسلمان بـــــود !
تـــا کــــه خورشیدِ نـــوبھار دمیـــد
تــــاج ِ بـــرفــی ز سر بــه زیر افتید
باز در پـــــیـــــکرِ کـــــرخـت زمیـن
خـــــون گـــــرمِ بھارِ تــــــازہ دمیـد
باز در دشتِ ابـــــرپـــــــــوشِ فلک
غنچۀ بـــــرقِ مــــــژدہ ھـــا خندید
باز از شــــوقِ پـــــــــــر زدن در اوج
اشکِ شادی ز چشمِ ابــــر چـکیــد
باز از شاخـــــــۀ درخـــــتِ زمـــــان
زاغِ سرمـــای دلــفسردہ پـــــریـــــد
بـــــاز با کاروانِ نـــغــــمـــه و ســـاز
بـلبــلِ بـــــی‌قـــــــرارِ مست، رسید
بــــــاز از بـــــــارِ نـگـــھــتِ گل ھــا
گــــردنِ شاخ، عــاجــزانـــه خـمیـد
گشت لـــبـــریـــز، جامِ پاکِ چمــن
از مــیِ رنگ و بــــــوی سرو و سمن
اشکِ غـــم را ز چشم ِ ھستیِ مـــن
خـــــنـــــدۂ نــــوبــھـــار خشکانیـد
در شبستانِ سردِ خــــــاطـــرِ مــــن
گـــــرمی اش آفتاب تــابــــانـــیــــد
از شــــرابِ نشاط و شــــــور، مـــــرا
جـــــرعــــه ئـی عاشقانـه نـوشانیـد
در چــمــنــــزارِ دفـــتــــرِ شعــــــرم
بـــــــذرِ الـــــھـــــامِ عشق افشانید
عشق، در دشتِ تـشـنــۀ لـب مـــن
لالــــه‌ھــــای تـــــرانــــه رویـانـیـــد
در خُــــــمِ گــــــرمِ آرزو و امـــــیـــد
چـــــون می‌ام، جاودانـــه جوشانید
درسِ جــانــبــازی و ثــبـــاتــــم داد
از حــصـارِ قــفس، نـــجــاتـــــم داد
۰۲ حمل ۱۳۵۳ش