شیخ الشعراء فـدائی هـروی ــ ارسالی جـعـفـر
۱۱ جنوری ۲۰۲۲
ای زن، ای مظهـر مـردان دلــیـر!
ای ســرو بـــرازنــــــدۀ بـاغ وطــن، ای زن!
وی شمع فــــروزنـدۀ هــر انـجـمــن، ای زن!
ای طــــائـــرافـتاده بـه دام محــــــن، ای زن!
بگشای پـــر و بال و قــفس برشکن، ای زن!
هـــر غنچۀ بشگفته بطــرف چـمن از تـوست
هـر لاله که روئیده به دشت و دمن از توست
آزادگی مـــــرد ز بــنــد رســن از تــــــوست
ای مادر گلگــون کـفـــنـــان وطـــن، ای زن!
از گلشن دامان تــو بشگفته بـــه صـــد رنگ
گل های کمال و هــــنر و دانــش و فــرهنگ
امـروز ز بهر تو چـــرا عــرصـه بــود تنگ
در پـنـجـۀ بـیـدادگـــر و اهــــرمـــن، ای زن!
چـون مرغک بی بال و پر، ای بانوی افغان!
افـــتـاده بــه دام خطــــــر، ای بانــوی افغان!
آواره به کـــوه و کــــمــــر، ای بانوی افغان!
مستــغــــرق گـــــرداب بــلا و فــتـن ای زن!
امروز ز هــر عاطــفــه مـحــروم تــوئی تـو
در ورطـــۀ هـــر فاجــعه مظــلوم تـوئی تـــو
در بــنــد ســــتم بـــنـدی محکـــوم تــوئی تـو
از ضربت چـوب و لگد آزرده تــن، ای زن!
با آنکه تــو خــود مـظـهـــر مــردان دلـیـری
پــنــهان بـه پس ابـــر چـو خـورشید منـیـری
تا چــند بـه سرپــنجـــهً بــــیـــــداد اســـیری؟
با غـصه و انـــدوه شدی مقــتــــــرن ای زن!
اطفال تــــرا جامه و پــیرایــه بـه تـــن نیست
بیمار تــرا چاره به جـز گــور و کـفـن نیست
از بـهـر تـو جـز لخت جگر قوت تـن، نیست
ای گرسنۀ مضطر وعریان بــــــدن، ای زن!
غمخـوار ملل بسکه شده کـور و کر امـــروز
افسانـه شده نــام حـقــــوق بـــشر امـــــــروز
جــز نــام ازو نیـست به گـیتی خـبر امـــروز
گر هست خبر، نیست بجز مکر وفن ای زن!
بــــر مــرد و زن ملــت ما آنچــه جــفـا رفت
از روس نـــرفت آنچـه ز همسایۀ مــا رفـــت
زان کـوردلان عاطـــفـــه و رسم وفــا رفــت
دیگر تــو مزن چاک به تـن پیرهـن، ای زن!
وحشی صفتان حمله بــــر این خـانـه نمـودنـد
از خانــۀ مــا آنچــــه که دیــدنــد ربـــودنــــد
بـــر لانــۀ مـرغــان چـــمــنــزار غــنــودنــد
صد قـــافـلۀ کـرگس و زاغ و زغــن، ای زن
بستــند درِ دانــش و فــرهنــگ بــه رویـــــت
آواره نمودنـــد بــه هــر بــــــرزن و کـویــت
کــردنــد رهـا تــیــر جــفا بسکه بــه سویــت
گـفـتـنـد تـــو و گوشۀ بــیـت الحـزن، ای زن!
بــرخــیــز و ز فــریاد جهان را تـو خبر کن!
وز نعرۀ مــردانـــه تــو گـوش هـمه کــر کن!
کاخ ســتـم از آه و فــغــان زیــر و زبــر کن!
ایــن است پــیــام مـن و خـتـم سخـن، ای زن !
* * *