فــدائــى هـــروی ــ ارسالى: پويان
۲۷ نومبر ۲۰۱۷
مخمسی بر غزل بیدل
غـــمــخــانــه
اژدهــــا طبعان، كـــــه ســـاز فتنه را قــــوالـــه اند
در جـــنــــون آباد ملك وجــــاه يـكـسر هــاله اند
تــا در اندازند خـلقى را بــــــه فــــكـــــر چاله انـد
اين ســــتــــم كيشان كه وهم زندگى راهـاله انــد
در تـــلاش خـــــــود كشى ها شعله را جواله انــد
اندرين غمخانه ساز وبرگ خورد و نــــوش نيست
هيچ كـــس را شــــاهد مقصود در آغــوش نيست
عــالـمى رفتند از خــود جاى عقل وهوش نيست
عمر هـــا شـــد حرف دردى آشنائى گوش نيست
كـــوهـــكــن تــا بى نفس شد، كوه ها بى نا له اند
درد هـــــا را گـــر بـلب حـــرفى ز درمان مــى رود
بـــر لب ديوانه گوئى حــرف هـــــذيـــان مي رود
زورق آســـــايـــــش خلقى بــه تــــوفان مى رود
خلقى از خــــود رفــته اكنون ذكـر ايشان مى رود
كـــاروان خــــواب را افــســـــانۀ دنـــبــاله انــــــد
انــدرين مــيـدان كه يك سالار خيرانديش نيست
هر كه را بـينى ز پستى جز به فكر خويش نيست
سينۀ مــــردى ز درد ملك ومــلت ريــش نيست
دعــــوى مـردان ايــــن عصر انفعالى بيش نيست
شــيـــر مى غرنــــد چـون واميرسى بـزغاله انــــد
راه نــــاهمـــــوار و شب تاريــــــك و مـنـزلگاه دور
ناز پــــروردان نـــدارنــــــد انـــــدرين وادى عبور
سينه ها خالى ز ســـــــوز و مغز ها خالى ز شــور
ســــــرد شـــــد دل از دم ايـــــن پهلوانان غـــرور
رســـتــــم انــــــد اما بغل پرورده هاى خاله انـــد
هـــــر كه را بينى دريــن ويرانه خـوار نكبت است
عـــالــمـــى را چشم بينش در غــبـار عبرت است
هـــــــر تهى مغزى ز پستى شرمسار فطرت است
دل سـيــاهى، يك قــلــم آئينه دار صـحبت است
گـــــر هـــمـــه اهل خـــــراسانند، از بنگالـه انــد
بــــا جفا كاران دوران اصل و نسل شان يكىيست
با كج انديشان پيشين وصل وفصل شان يكيست
در جهان سفله خوئى فـــرع اصل شــان يكيست
همچو دندان بهر ايذا هجر و وصل شـان يكيست
گر هــمـــه يـــكساله مى آيند و گر صـد ساله انـد
بس كــــه در گــفــتار نيرنگ و فسون بستند كار
بر مـدار حــرفـــهــــــا شان نيست يك جـو اعتبار
گــــرچــــه بـر افراشت شان بر اوج دسـت روزگار
با عـــــروج جــــاه ايــــن افــــــسردگان بى مــدار
بر لـــــب هـر بام چون خشت كهن تـب خاله انـد
انـــدرين فــــرصت كـــــــز آسايش نمى يابيم اثـر
خـــــاصه اهـل دانــــش و فـــرهنگ و ارباب هـنـر
بس بــوَد، منما " فدائى" شـــكــــوه از اين بيشتر
بــيــدل از خــورد و بـــزرگ آن به كه بردارى نظر
دور گاوان رفت و اكنون حــاضران گــوساله انـــد
هرات ـ ۲۵جوزای ۱۳۹۴ش