فدائى هروی ــ ارسالى: پويان
۲۵ جولای ۲۰۱۷
مـــرثـیـه ای بــرای هـمسر
رفـتـی ازیـــن دیـــار و مــــرا واگـــــذاشتی
در چهار مــــوج غصه و غـــم جا گذاشتی
ای هـمــنـوا و هـمـدم شب هـای تـار مـــن
آخـــر مــرا ز بهر چــــه تنها گــــــــذاشتی
در خاک تــیــره روی نــهــان کرده ای مگر
دیـــدار را بـــه وعــدۀ فــــردا گــــذاشتی؟
دردی تــــرا بــــروز مـــــداوا مـگـــر نـبـود!
هنگام نـیـمـه شب بــه مـــداوا گـــذاشتی
چشم انتظار دیــــدن فــــرزنــــد را بـخاک
بــــردی و داغ بـــر جگـــر مـــا گــــذاشتی
دنیا ز بهر زنــدگی ات بس کــه تــنگ شد
یـــکـــبـــاره پـــای بـــر سر دنـیـا گذاشتی
رفـــتی و یاد خاطـــره ات را عــــزیـــز مــن
تـــــا بـــامـــــداد حشر بـــه دلها گذاشتی
یارب سبب چه شد که (فدائی) خــویش را
بــــا درد داغ و رنــج بــــه غمها گـــذاشتی
* * *