فریدون مشیری ـ ارسالی سروش
۰۹ اپریل ۲۰۱۷
نــاســازگار
سرانجام بشر را، این زمان، اندیشناکم، سخت
بیش از پیش
که می لرزم به خود از وحشت این یاد.
نه می بیند، نه می خواند، نه می اندیشد،
این ناسازگار، ای داد!
نه آگاهش توانی کرد، با زاری
نه بیدارش توانم کرد، با فریاد!
نمی داند، بر این جمعیت انبوه و این پیکار روزافزون
که ره گم می کند در خون،
از این پس، ماتم نان می کند بیداد!
نمی داند!
زمینی را که با خون آبیاری می کند،
گندم نخواهد داد!