زنده یاد حسیب مهمند (شیپور) ـ بازتایپ و ارسال: همایون اوریا
بازنشر به مناسبت سی و چهارمین سالگرد فرار شرمسارانۀ
ارتش اشغالگر سوسیال امپریالیسم شوروی از افغانستان
۱۵ فبروری ۲۰۲۳
خوشه های خشم *
به روى زخم هاى تیرخوردۀ دلم
به پاره هاى ریش ریش سینه ام
ز دوَر روزگار دون
باز زخمى دگر نهاده مى شود
و بر نگین شیشۀ دو چشم پر ز حسرتم
باز تیر لحظه هاى تلخ زندگى نشانه می شود.
* * *
تو مى روى
و پاى تانك تو
بر گلوى كودكان میهنم
صداى نبض زندگى پرشور را
به گور نیستى كشیده است.
تو مى روى
و بر حریر سبزه ها و سنگ سنگ كوه میهنم
واژۀ پلشت نام تو
با زهرواژه هاى ننگ و نفرت و بلا
عجین گشته است.
تو مى روى
و اى دریغ
به طوق گردن گنه كرده ات
به جاى حلقه و طناب دار
به دست روسپیان سیه روى و دلقكان پست
حلقه هاى گُل كشیده می شود.
تو مى روى
اما بدان بدان
ز یاد ما نمى رود
ز گور سرخ هر شهید رفته در شاهراه مرگ و زندگى
و از زبان مادران داغدار و سیه پوش این وطن
به نام پر ز كین تو
صداى ننگ و نفرت مدام شنیده می شود.
به وادى غمین سینه ها
خوشه هاى خشم ما جوانه مى زند.
***
۱۵ فبروری ۲۰۱۸
*این شعر در سال ۱۳۶۵ش در نخستین روزی كه اولین قطعات ارتش اشغالگر شوروی میهن ما را ترك می گفتند، سروده شده است. البته به جواب شعر "عبدالله نایبى" شاعر میهن فروش پرچمى كه در وصف ارتش اشغالگر روسی سروده شده بود.