تایپ و ارسال: جــــعـــــفــــر
۰۴ اکتوبر ۲۰۲۱
اشعار نغـزی اندر باب ریاکاری شیخ و زاهد
به زاهــــــد گفتم این زهد و ریا تا كی بود باقی بـــــــگفتــــا تا به دنیا مردم نادان شود پـیدا
فرات اصفهانی
سبحۀ تـــــــزویر شیخ شهر را كــــردم شمــــار بـــاطن او دام بــود و ظاهر آن دانه بود
حبیب خراسانی
برو ای شیخ كه از كبـــر و غرورت مــــا را گشت معلوم كه جـز باد در انبان تو نیست
محیط قمی
از زهــد فـــــــروشان بگـــریـزند كه دیـــدیم ایـن سلسه را دوستی و مـهـــر و وفا نیست
محیط قمی
زاهـد كنون كه پند تو در من اثر نكرد پــرهیـــــز كن كه در تو نیفتد شرار من
غبار همدانی
با شیخ از شراب حكایت مكــن كـــــــه شیخ تــا خــــون خلق هست ننوشد شراب را
شهریار
مبــوس جــز لب معشوق و جـــام می حافظ كه دست زهـدفـروشان خطاست بــــوسیدن
حافظ
بـــه قمارخانه رفــتــم همه پاكباز دیـــــدم چو به صومعه رسیدم همه زاهـد ریائی
عـراقی
حاجیان را حــــرم كـــعبه خـــوش آیـــد لیكــن قبلۀ روی تــو خوشتر ز حجاز است مـرا
صامت بروجردی
ای شیخ برو مسألۀ عشق بـــیـــــــامــــوز هر چند كـــه ایـن مسأله آمـــوختنی نیست
شیشه گر
پشّه با شب زنده داری خــون مردم می خــورد زینهار از زاهـــد شب زنده دار اندیشه كن
صائب تبریزی
زهد با نیت پاك است نــه با جامــــۀ پاک ای بس آلـوده كـــه پاكیزه ردائی دارد
پروین اعتصامی
راه پنهانی میخانه نـــدانـــــد همه كس جز من وزاهد و شیخ و دوسه رسوای دگر
ابوالقاسم فرهنگ شیرازی