محمد رضا شفیعی کدکنی ـ ارسالی جعفر
۰۱ سپتمبر ۲۰۱۷
نـفسم گـرفـت از ایـن شب
نفسم گرفت از این شب درِ این حصار بشکـــن
درِ ایـــــن حصار جـــادوئـــــی روزگار بشکـــــن
چـــو شقایق از دل سنگ برآر رایــــت خـــــون
بــــه جنونِ صلابت صخرۀ کــــوهسار بشکــــن
تـــو کـــه تـــرجمان صبحی بـــه ترنم و ترانــــه
لـــب زخـــم دیـــده بگشا، صف انتظار بشکــن
شب غـــارت تــتــاران هــمـه سو فکنده سایــه
تـــو به آذرخشی ایــن سایـــۀ دیوسار بشکـــن
ز بـــرون کسی نیاید چــو بــــه یاری تـو، اینجـا
تـــو ز خویشتن بـــرون آ سپۀ تـــتـــار بشکـــن
سر آن نـــــدارد امشب کـــه بــرآیـــــد آفتابـــی
تــو خود آفتاب خود باش و طلسم کار بشکـــن
بسرای تا که هستی کـــه سرودن است بـــودن
بـــه تــرنـــمی دژِ وحشت ایـــن دیــــار بشکــن
* * *