سمیح القاسم ــ ارسالی پویان
۲۲ نومبر ۲۰۱۷

درد مشترک

من به خویشتن نمی اندیشم

به گلوله هائی که روی سینه هایم سرخ شده اند

به بمب هائی که تکه تکه ام می کنند

به آتشی که به جانم افتاده است، نمی اندیشم؛

به دخترانی می اندیشم که بوسه های شان خشکیده است

به کودکانی که دست های شان خالی است.

این خانۀ تو نیست

خانه ای که ویرانش کردی

همه فکر می کنند تنها سینه های ما

جای گلوله های شماست

همه فکر می کنند این کشتزار های سیاه

خانۀ ماست

و به این قضیه باور دارند

همه باور دارند.

* سمیع القاسم شاعر مقاومت فلسطینی .