پردل روستائی
۱۴ می ۲۰۱۷

وضعیت ناگوار زندگی مهاجران داخلی افغانستان

تاریخ گواه اینست که امپریالیسم جهانی به سردمداری امریکا، برای غارت هستی مادی کشور های عقب نگهداشته شدۀ تحت سلطه، برای رسیدن به اهداف اقتصادی و استراتیژیکش، با اعمال زور، تحمیل سیاست های چند پهلو، استعمال تسلیحات مرگبار مدرن زرادخانه های امپریالیستی، با شیوه های پلید، استعماری به قتل و کشتار میلیون ها انسان روی زمین پرداخته اند.
امپریالیسم جهانخوار امریکا بنابر خصلت ذاتی و سرشت بد استعماریش از سالیان متمادی تا حال، کشورعزیز ما را  کلید دسترسی به کشور های آسیای وسطی دانسته، و بابت تأمین مقاصد شوم اقتصادی شان ( ذخایر دست نخوردۀ وطن عزیزم ما، انحصار بازار های مواد خام و پختۀ کشور های منطقه، تاراج معادن نفتی آنها، به چالش گرفتن  دول رقیب امپریالیستی و ...) می دانسته اند.
دولت امپریالیستی امریکا و شرکای تجاوزش طی برنامۀ  از قبل طراحی شده در ۷ اکتوبر ۲۰۰۱ کشور آزده ما را اشغال و نظامیان خود را از راه زمین وهوا پیاده کرده و مردم ما زیر سیطرۀ خود درآوردند. متعاقب آن و یک  حکومت دست نشاندۀ خود را با سرهم بندی از جمع مزدوران خود متشکل از تکنوکرات های خودفروخته، دهاره های بدنام اخوانی، افغان ملتی، روشنفکران سرخورده، نادم و اخته، بقایای مزدوران خلق و پرچم و باند های مافیائی در بیرون از کشور تدارک دیدند و به ارگ کابل آوردند. از آوان قدوم نامیمون اشغالگران و مزدوران بومی شان، ستم استعماری جنایتکاران امریکائی و ناتوئی بر گردۀ خلق دربند کشور ما سنگینی می کند. این متجاوزان به کشور ما همانند حیوان درنده و خونخوار هستی خلق زحمتکش ما را در همکاری مزدوران  دیو صفت اخوانی و جواسیس رنگا رنگ شان به نیستی برده اند. اشغالگران و مزدوران در قدرت و بیرون قدرت شان، در کشور جنگ زده ما اقتصاد کشاورزی، روند تولید صنعتیی، صنایع دستی،... را به رکود مطلق کشانیده و فقر، گرسنگی بیکاری، شگاف طبقاتی، آوارگی، تجاوز جنسی، سنگسار، فساد، رشوه، دزدی، اختطاف، فحشاء ، اعتیاد، سرکوب، ترور، اختناق، انتحار و انفجار، جزیه، جبر واکراه... را رائج ساخته اند.
مردم شریف ما در  شهر و روستا زیر سرکوب وحشیانه توسط بم و راکت، جنگنده ها و خمپاره های  امریکا و ناتو، ملیشیای ولگرد دولت مستعمراتی و اجیران آدمکش ارتجاع دهن دریدۀ اخوانی گیر افتاده اند . استعمار لجام گسیختۀ امریکا و ناتو برای رسیدن به اهداف پلید استعماری شان با هزاران سفسطۀ استعماری همچون تار عنکبوت به تمام جوانب زندگی مردم ما تنیده اند، که ظاهر با شعار کاذب (بشر دوستی، آزادی بیان، حکومت داری خوب، دموکراسی، صلح طلبی، آبادانی و مبارزه با مواد مخدر و هراس افگنی ) عوامفریبانه و اغواگرانه سرهم بندی کرده و رسانه ای سر باد می دهند. اینان اما در عمل سرزمین ما را به گورستان انسان های دربند آن مبدل ساخته اند.
مردم ستمدیدۀ ما در بین دود و آتش طرفین( حملات هوائی و زمینی نیرو های اشغالگر امریکائی و ناتوئی، نظامیان دولت مستعمراتی کابل، گروه های اجیر طالبان و داعشیان) گیر افتاده اند و زندگی شان به جهنمی بدل شده است. مردم گیر افتاده در میان آتش متقاطع این دشمنان گوناگون برای زنده ماندن از ساحات جنگی  فرار کنند و خانه و کاشانۀ خود را ترک کنند. 
مردم بی جا شده از محلات در مرکز شهر های عمده زندگی اختیار می نمایند. در این مراکز جدید مردم نه جائی برای بودن دارند و نه هم چیزی برای خوردن. ، بی جا شده ها در یک مذیقۀ مرگ و زندگی شب و روز خود را سپری می نمایند. اطفال شان از رفتن به مکتب محروم اند، کودکان و زنان شان دنبال دریافت یک لقمه نان به شکل گدا درعقب دروازه های ساکنان محل از سحرگاه تا شامگاهان دق الباب می کنند. مردان خانواده های مهاجر روز ها دنبال کار روز مزدی می گردند که میسر شان نمی شود. اینست یادهانی از گوشه ای زندگی خلق زحمتکش و اسیر افغان که به مهاجرت اجباری کشیده شده ، آرامش نسبی و خانه و کاشانه خود را  ترک و زندگی شرافتمندانه شان  قربانی جنایتکاران امپریالیسم اشغالگر و نوکران رنگارنگ شان گردیده است. 
در این مورد  دفتر سازمان ملل متحد بدون محکومیت عوامل آن، می گوید(  که ۶۹۰۰۰ بی جا شدگان داخلی در سه ولایت کابل ، هرات و بلخ ثبت گردیده است که تنها ۱۲۰۰ خانواده در چهارراهی قمبر شهر کابل زیر خیمه و ترپال های پاره، پاره زندگی می کنند که در سرما سرد و در گرما، گرم می باشد. این مهجران داخلی با مشکلات فراوانی دست و پنجه نرم می کنند، کودکان شان با خطر سوء تغذی رو به رو بوده، به معالجه طبی عاجل نیاز دارند. و مردان خانواده در بدبختی، بیکاری، بی پولی گرفتار اند. روز و شب دنبال لقمه نانی می گردند. و در وضعیت بد اقتصادی و فقر فزاینده گیر مانده اند). همچنان گزارش شد که ۴ هزار خانواده از ولسوالی های قلعۀ ذال و دشت ارچی به داخل شهر قندز بی جا شده اند. این ازه واردان اکنون به نسبت جنگ های شدید در اطرف شهر قندز ناگزیرند به دیگر شهر ها دست به مهاجرت بزنند.
همچنان دفترعفو بین الملل گزارش می دهد که ( شمار بی جا شدگان داخلی در افغانستان حدود یک میلیون و چهار صد هزار تن تخمین زده شده که بیش از دو برابر،  رقم سال ۲۰۱۳ است. این در حالی است که حدود دو میلیون و ششصد هزار شهروند افغانستان هم به شکل پناهجو در خارج زندگی می کنند ).
طبق گزارش رسانه های تصویری و صوتی: مهاجرین در چهارراهی قمبر شهر کابل از فرط گرسنگی و بیچارگی دختران خورد سال خود را به خانواده های ثروتمند می فروشند که توسط رسانه های دولت مستعمراتی مستند هم شده است.
دولت مستعمراتی کابل ، نهاد های مستعمراتی نمادین چندی را با القاب ها وعناوین دور و درازی همانند وزارت امور مهاجرین، وزارت شهداء معلولین، ادارۀ مستقل آمادگی مبارزه با حوادث، ریاست عشر و زکات، ریاست هلال احمر و غیره را با مصارف اداری گزاف ایجاد کرده است. این همه نهاد های فاسد مستعمراتی به نام بوده و در تصاحب زورمندان، جهادی های اخوانی، و بوروکرات های فاسد دولتی با معیار های قومی و خویش خوری قرار دارد. همه بود و نبود مالی و اقتصادی دولت غیرمردمی وابسته به نهاد های استعماری است و تمام عواید دولت توسط غارتگران فوق حیف و میل می شود. در دستگاه دولت،  فساد حاکم است، که حتی در پرداخت حقوق ماهوار کارمندان خود ناتوان است. چه رسد به این که به مشکل اقتصادی مهاجران برسند.
در مورد  فساد  ادارۀ دولت فساد پیشۀ مستعمراتی  گزارش می شود که  (انونیوکوترس کمیسار عالی سازمان ملل متحد برای پناهندگان گفت  که نهاد های خیریۀ جهانیمشوق  فساد اداره و به هدر رفتن مال و اموال امدادی و رسیدن آن به مستحقیق اند).
سوال این جاست که :
آیا مهاجران افغانی از بیرون کشور عودت کنند،  جای برای اسکان و چه کاری برای شان میسر است؟
اشغالگران امپریالیست امریکائی و ناتوئی در گسترش جنگ های فرسایشی، بی ثبات کردن وضعیت امنیتی، تحمیل فقر و فاقگی عمومی و برهم زدن روال عادی زندگی مردم نقش اساسی دارند. همین ها جنگ های نیابتی را در کشور ما مدیریت می کنند. می توان گفت که با ورد مهاجران افغانی از خارج کشور به افغانستان مشکلات زندگی شان نسبت به مهاجران داخلی بیشتر خواهد گردید.
طبق آمار دفتر ملل متحد، ۷۰۰ هزار مهاجر افغانی در سال۲۰۱۶ از پاکستان به کشور شان عودت کردند. به نسبت نبود امنیت عودت کنندگان هم جای مناسبی برای بود و باش ندارند و گفته اند که:" در سال ۲۰۱۷ م ۳.۹ میلیون انسان در افغانستان به کمک های عاجل بشر دوستانه نیاز دارند و این ارقام صعود ۱۳ در صدی مقایسه سال گذشته را نشان می دهد . به این ترتیب حدود یک سوم جمعیت تقریبأ ۳۰ میلیون نفری با فقر رو به رو خواهند بود."

امپریالیستهای اشغالگر امریکائی و ناتوئی با اعمال سیاست چند پهلو، سلطه جوئی خود و دستگاه رسوای دولت مستعمراتی و عمال اخوانی و تکنوکرات آن مسبب این همه بدبختی و فلاکت مردم و بزرگ ترین دشمنان مردم رنجدیده و خلق تحت ستم کشور ما هستند.
مرگ بر امپریالیست های اشغالگر و غارتگران مرتجع داخلی!