نادیه انجمن ــ ارسالی: سید جـعـفـر
۰۸ مارچ ۲۰۲۴
دخـت افـغـان
نيست شوقي که زبان باز کنم، از چه بـخــوانـم؟
من که منفور زمانم، چه بخوانم چه نـــخـــــوانم
چه بگويم سخن از شهد، که زهر است به کامـم
وای از آن مشت ستمگر که بکوبــيـــده دهـــانم
نيست غمخوار مــــرا در همه دنيا که بـــنـــازم
چه بگـــريم، چه بخندم، چه بميرم، چه بــمـانــم
مـــن و ايــن کنج اسارت، غم ناکامی و حسرت
کــه عــبــث زاده ام و مــهـــر بــبــايـد به دهانم
دانــــم ای دل که بهاران بــــود و موسم عشرت
مــــن پــــربسته چــه سازم که پــريــدن نـتـوانم
گر چه ديــریست خــمـوشم، نــرود نغمه ز يادم
زان که هر لحظه به نجوا سخن از دل برهـــانم
يـــاد آن روز گــــرامی کــه قـــفس را بشکافــم
سر برون آرم از اين عزلت و مستانه بخــوانــم
مـن نـه آن بــيــد ضعـيـفـم کــه ز هـر باد بلرزم
دخـت افــغــانــم و بــرجاست کــه دائـم به فغانم
* * *