شفیعی كدكنی ــ ارسالی جعفر
۲۲ اپریل ۲۰۱۸

عــاشــقــان راه

آن عاشقان شرزه کــــه با شب نــــــــزیستند

رفــــتـــنــــد و شهر خفته ندانست کیستند

فــــریــــــاد شان تــمــــوج شط حیات بــــود

چـــون آذرخش در سخن خــــویش زیستند

مــــرغـــان پــــــر گشودۀ توفان که روز مرگ

دریا و مــــوج و صخره بـــــر ایشان گریستند

می گفتی ای عزیز! سترون شده ست خاک

اینک ببین بـــــــرابــــــــر چشم تو چیستند

هر صبح و شب به غارت تـــوفان رونـــد و باز

بـــــــاز آخــــــرین شقایق ایــــن باغ نیستند

• • •