کارو ــ ارسالی پویان
۰۸ جون ۲۰۱۷
نــغــمــۀ عــصـیــان
الا، ای رهــگــذر! مـنـگــــــر! چـنـیـن بـیـگانـه بــر گــــورم
چـــه مــی خــواهی؟ چه می جوئی، در این کاشانۀ عـورم؟
چــه سان گــویـم؟ چـه سان گریـم؟ حدیث قلب رنجـورم؟
از ایــــن خـوابـیـدن در زیــر سنگ و خـاک و خون خوردن
نـــمــی دانـــی! چـه می دانی، کـه آخر چیست منظـــــورم
تــــن مــــن لاشـۀ فـــقـــر است و مـــــن زنــــــــدانی زورم
کــــجـــا مـی خـواستم مــردن!؟ حقیقت کــرد مـجـبــــورم
چـــه شب هـا تـا سحـر عــریــان، بـسوز فـقـر لــرزیــــــدم
چـــــه ساعت هــا کــه سرگــــردان، بــه ساز مرگ رقصیدم
از ایـــــن دوران آفت زا، چـــه آفت هـا کــه مـــن دیـــــــدم
سکــــوت زجــــر بــــود و مـــرگ بـود و ماتــم و زنــــــــدان
هـــــر آن بـــــاری کــــه مـــــن از شاخسار زنــــدگی چیدم
فـــتــــــــادم در شب ظلمت، بــه قــعــر خاک، پـــــوسیدم
ز بسکه بــــا لـــب محنت، زمین فـــقـــر بـــــــوسیــــــــدم
کنون کـــز خاک غـــم پر گشته ایــــن صد پـــاره دامانــــم
چه می پرسی که چون مردم؟ چه سان پاشیده شد جانم؟
چرا بیهوده این افسانه های کهنه بـــــرخــــــــوانـــــــــــم؟
ببین پـــــــایـــــــان کارم را و بستان دادم از دهــــــــــــــرم
کــــه خـــــون دیده، آبــــم کـــــرد و خاک مـــــرده ها، نانم
همان دهـــــــری کــــه بایستی بسندان کـــــــوفت دندانم
بـــــه جــــــــــــــــرم اینکه انسان بودم و می گفتم: انسانم
ستم خــــــونـــــم بنوشید و بکـــــوبیدم بـــه بــــــدمستی
وجـــــــودم حــــــرف بیجائی شد انـــــــــدر مکتب هستی
شکست و خــــــــرد شد، افسانـــــه شد، روز به صد پستی
... ای رهــــگــــــذر! در قلب ایــــــن سرمــــــای سرگـردان
بــــه جــــای گـــریــه: بـــــر قبرم، بکش با خون دل دستی
کـــــه تـــنـــهـــا قسمتش زنجیر بــــــــــود، از عالم هستی
نـــــه غمخواری، نـــه دلداری، نـه کس بـــــودم در این دنیا
در عـــمـــق سینۀ زحمت، نفس بـــــــــودم در ایــــــن دنیا
هــــمـــــــه بازیـــچـــــۀ پـــــول و هـوس بـودم در ایـن دنیا
پـــر و پـــا بسته مـــرغی در قفس بـــودم در ایـــن دنــیــــا
بـــــه شب های سکــــــــوت کاروان تــــیـــــره بـخــتــی ها
سرا پـــــا نـــغـــمــــۀ عصیان، جـــرس بـــــودم در این دنیا
بــــه فــــرمــــان حقیقت رفـــتــم انـدر قـــبـــر، بـــا شادی
کـــه تـــا بــــیــــرون کشم از قــعــر ظلـمـــت نـعـش آزادی
***