حسین منزوی ــ ارسالی: سید جعفر
۱۰ اکتوبر ۲۰۲۴

هـنـگامـۀ حـیـرانـی

از زمـــزمـــه دلـتـنـگـیـم، از هـمهمه بــیـزاریــم
نــه طـاقـت خـامـوشی، نــــه تـاب سخـن داریـــم
آوار پــریشانی ست، رو سوی چـه بـگــریـزیـم؟
هـنگامۀ حـیـرانی ست، خـود را بـه که بسپاریم؟
تـشویش هــزار « آیـا » وسواس هـزار « اما »
کــوریــم و نـمی بــیــنـیـم، ورنـه هـمـه بـیماریـم
دوران  شکــــوه بـــاغ، از خاطــرمان رفته است
امروز که صف در صف، خشکیده و بی باریــم
دردا کــــه هــــدر دادیـــم، آن ذات گــــــرامی را
تـــیـــغــیــم و نمی بُـــرّیم، ابــریـم و نمی باریــم
مــا خـــویش نــدانـستــیـم، بیداری مان از خواب
گـفــتــنــد کـــه بـیداریــد، گــفـتـیم کـه بــیـــداریم!
مـــن راه تـــــو را بسته، تـــو راه مـــــــرا بسته
امّـــیـــد رهائــی نـیست، وقــتی هـمـه دیـواریـــم

* * *