صـامـد
۲۰ سپتمبر ۲۰۲۴
تـیـغ مَـغـلَـطَـه
بـــیــن ظلم مـــلا گشته چـــه بسیار وطنـدار تــا چی وقت خـموشی کنیم اختیار وطندار!
ایـــن مـفـتـی و مـلا و ایـن مـتـقی و شیــــخ هـــمـــواره بـــــوده انـــد فـریبکار وطنــدار
از خــدعــه و نـیـرنـگ مـلا چـنـد نـویــــسم مــهــمــل هــمــه بـافـد بـه هــر کار وطندار
هـــمــواره ز قــــرآن و حـدیـث یاد می کـند لیکـن نکـنـد خـودش چـنـیـن کار وطــنـــدار
بــــا سبــحـه و سجــاده مــــردم بـــفـریـــبـد در خـــلـــوت شبهـا کـنــد "آن کار" وطندار
طالب چــه بـگـویم که خراب کرده وطن را لیکــن شده است صاحب اخــتــیــار وطندار
روزی کــه ملا بــر سر قـدرت جلوس کرد زنـــهـــا شده انـــد یکسره بــیـکار وطنــدار
پـطـــلون و دریشی چـــــو نـــدارد رونـــقی بـــازار شده آکـنـده ز دستــــار وطــنـــــدار
ریش و کلاه و شالک و دستــار فــــــراوان مـــردم شده انــــد یکسره بــیـمـار وطنــدار
فــرهــنگ و تـمـدن چـو سپردنـــد به نسیان ظـلمـت شده فــرهـنگ روزگار وطــنــــدار
عـقـل و خـرد و مـغـز گــذاشته انټد در طبق تــا مـیـل کـنـدش "ضحاک ماردار" وطندار
خـــمـــوشی و درنگ دیگـر نیست مصلحت بــایـــد بـکـنـیـم جـنـبش و پیکار وطنـــــدار
از مــــرگ نـهـراسیم کـه حق است و یکبار یکباره بـــمـیـریـــم و نــه صدبــــار وطندار
ایــن بـــیــت غـــزل را چو به اتمام رساندم مـثـنـوی سرایــم بسی تکـــرار وطـنـــــــدار
ایــــن اشکی کـه در پهنه رخسار می چکــد خــونـــابــه هـاست کـز دل افگار می چکــد
ایـــن دل ز رنـــج هــمـوطنم گــریه می کند بـــر حـال زار ایــن وطـنـم گـریـــه می کند
ای هموطن ببین که چــه حالیست می کشیـم رنجها ز فـتـنـه های دجالیست مــی کشیــــم
مــــلا چـــو ظلم و جــور بما کرده بــرمــلا آیــا روا بـــود اقـتــداء بــــه هــــــــر مـــلا؟
مــــردم چگونه پشت ملا اقـــتـــداء کنـنـــد؟ مـــردم ز تــیـــغ کشیده، بــه نام خــــدا کنند
کـــرده‌ست انــتــحار کـه بهشتش مکان شود خواهــم نه آن بهشت که اهــــلش چنان شود
ما را جهانِ خــــالی ز ظلمت بهشت بـــــود ولو که خانه هاش همه از گِل و خشت بــود
تا کی خــمـــوش باشیم و لـبهـا همه دوخته؟ تا کی شرار غـم هـــا بـــه دلــهـا فــروخته؟
ما هــر قـــــــدر خموش، تباهی که بیشتــــر بــیـــــداد و ظلمت و سیـــاهی ز پــــیشتــــر
ما بــــــا زبان سرخ و سرِ سبز می رویــــم با پــرچــم سیاه و سرخ و سبز می رویـــــم
بــــا دشنۀ زبــــان و سنان قــــلـــم بــه پیش پیوسته با زمانه گــــذاریــم قــــدم بــــه پیش
تا بــــذر علـــــــم و معرفتش کشت نمائـــیم این خانه را بـــــرای خویش بهشت نمائـــیـم
بــر شیـــخ و مولوی و ملا نــه بگــــوئــــیم بـــر مــحــو تـــعــدی و بــلا ره بـــجـوئـیـم
ای هــمــوطـن بــیــا کـــــه نــدائی سر کنیم! تا گــــوش ایــــــن فلک بـه صدائی کر کنیم
ایـــن ظلمت و سیاهی به مـــرداب افکنــــیم عـمال هــــر تــبــاهی بــه گـرداب افکنــیــم
ای هموطن برخیز! خموشی دگـر بس است وقت ندا و بانگ خروشی ز هــر کس است
مـــام وطــــن شنو کــه چـه فــریاد می کشد رنــــج فــــزون و ظلمت و بــیـداد می کشد
تـــا سفسطه حاکم شده است بــهـر جـــان ما بـــا تــــیـــــغ مغلطه بــــریـــده استخوان ما
از نـــام دیـــن ببین که تباه گشته ایـــن ملت عــــزت نـــدیـده ایـــم بـجـز خواری و ذلت
باز هــــم هـــوای یک غـــــزل ناب آمــــده بـــیــــت غـــزل بـه تـــنــــدی و عِتاب آمده
آتـش بــریخته انـــد دریــــن خــرمــن وجود سوز لـهـیـبـی از دل بـــــیـــــتــــاب آمـــــده
تـــا کــی بـــه نـام "دین خـدا" ظلم می کنند؟ طالــب چـــرا بـــا ایـــن همه شتاب آمــــده؟
اسلام کــه قــرنـهـاست دریــــن خـطـۀ کهن بنام دیـــن "بـــی بـــدیــــل و نــــاب" آمــــده!
تــــوفـــیـــرِ دیـنِ طالب و شما در کجاست؟ در دیـــن وی شلاق و بس عــــذاب آمــــده!
اسلام اگــــر یکیست و کتابش هــــم یکیست پس ایــــن هــــمـــه اِظـلام در کـتـاب آمـده!
صامد ز جَورِ دیـــن و زِ دیـنـدار دلم گرفت
وز هــــر چـــه وحـی بـابــــــت مُجاب آمده