زنده یاد عبدالاله رستاخیز ــ ارسالی: پویان
۱۶ اپریل ۲۰۱۸

فـــــــردای ســــرخ

بــــر بستر جــــوانی انــــــدوهبـــار مــن
عمری غـبــار تـــیـرۀ حرمان نشسته بود
مــــــرغ شكستــه بال روان فســــرده ام
از شاخسارخــــرمی الفت گسسته بــود
امید روشن دهِ انــــــدیشه های مـــــــن
راهی بسوی روشنی روز ها نـــــــداشت
در دشت های عطشناك خـــــــــاطــــرم
چیزی به چز سراب فـریبنده جانداشت
یك شب كه ابر ظلمت و افسون ناكسان
پــــوشیده بــــود پهنۀ ایــــــن كهسار را
آن شب سپهر غمكده ام بی ستاره بــود
می سوخت آتش، ایـــــن دل اندوه بار را
ناگــــه بــــرون شد از دل ویـــران روستا
مــــــوج غــــریــو جنبش زورآزمای خلق
در آسمان روح مـــن آنگه، دمیده بــــود
خــورشید سرخ و اختر مهرآشنای خلق
آنـــــدم در آن فـــــروغ درخشنده،كارگر
رزم آزمای عـــــرصه شد آن شاهباز خلق
وآن شب ز مام" آرین" آمـــد پدیدخوش
فـــرزنـــــد عصر، پیشرو و پیشتاز، خلق
ایـــنــــك مــــن و امید فــــروزان زندگی
رزم و ستیز و جنبش و تــــــوفان انقلاب
اینك مـــــن و امید بـــه فردای تــوده ها
فـــردای سرخ و عصر شگـــوفان انقلاب
•••
ساعت ده شبِ چهارم دلو ۱۳۴۷ش، كابل ــ زندان دهمزنگ