ابوالمعانی بیدل
۰۹ فبروری ۲۰۱۸

بـشـکــــنـــد

هـــر کجا سعی جنون بــــر عــزم جولان بشکند

کوه تا دشت از هــجـــوم نالــــــه دامــان بشکند

دل بـخون می غلطـد از یاد تــبـــسم های یـــــار

هـــمـچـو آن زخمی که بر رویش نمکدان بشکند

دل شکـــفـتــن زلف او را آن قــدر دشوار نیست

مـــی تــــوانـــــــد عالـمی فکـر پــریشان بشکند

بــــرنــمــی دارد تأمل نسخۀ دیــــــــوانـــــــــگی

کــــم کسی اندیشه بـر مضمون عـــریان بشکند

بــــر تـــغــافـلخانۀ ابـــــروی او دل بــــستــــه ام

یارب ایــــــــن مـیـــنــا بــــر طاق نسیان بشکند

هیچ کس در بــــــزم دیدار آنقدر گستاخ نیست

ای خــــــدا در دیـــــــدۀ آئینه مـــــژگان بشکند

کوه هم از نالـــه خــواهــد رنــــگ تمکین باختن

گـــــر دل دانـــا بـحرف پـــــــوچ نادان بشکنــــد

با درشتان ظالمان هــــم بــر حساب عبرت انـــد

سنگ اگر مرد است جای شیشه سندان بشکند

لقمۀ بـــــر جــــوع مـــردم خــوار غالب می شود

بِــــــه کــــه دانا گــــردن ظالم به احسان بشکند

بی مصیبت گـــریه بر طبع درشتت سود نیست

سنگ در آتــــــش فــگـــن تا آبش آسان بشکند

بـــــر سر بی مغز (بیدل) تــــا بکی لـــــرزد دلت

جوز پوچ آن به که هم در دست طفلان بشکنــد

*  *  *