زنـده یـاد داؤود سـرمـد ـ ارسالی پویان
۰۷ می ۲۰۱۷
مــرگ خــورشــیــد
در شھرِ مردہتن
از مرز تا به مرز
دریای سردِ ظلمتِ شب موج می زند.چون مرزبانِ پیر
این پاسدارِ تیرۀ بیداد
غولِ سیاہ منظر
با چشم ھای دوزخی و پیکرِ درشت
بر صخرہ ھای کوهِ ستم، تکیه کردہ است
دروازہ ھای شب به رخِ نور بسته است.در شھرِ مردہتن
ابرِ سیاہِ بیم
در آسمانِ وحشتِ دمکردۀ سکوت
گستردہ دامنش
خفاشِ کور وھم
بر بامِ کھنه برجِ شبستان نشسته است
نی برقِ خندہ ئیست به چشمِ ستاره ئی
نی ز آذرخشِ تند، جھیدن شرارہ ئی
گوئی ستارگان ھمه در خواب رفته اند
خورشید مردہ است.در شھرِ مردہتن
از بس وزیده صرصرِ پائیزِ اضطراب
افسردہ گشته شعلۀ رنگِ رخِ گلاب
پُر گشته جامِ سینۀ خونینِ غنچه ھا
از موجِ زھرِ نفرتِ دیرینۀ سراب
دیریست بر لبِ ھمه گلھا شکسته است
فریادِ: آب، آب!در قلبِ نازکِ گلِ پژمردۀ امید
از بسکه خارِ یأس فرو بردہ نیشِ کین
خون میتراود از رگِ گلبرگِ آرزو
گوئیکه رنگِ سبزِ طراوت پریدہ است
از چشمِ جست و جو.بیدادِ خشمِ باد
پیوندِ ریشه ھای گل و قلبِ خاک را
از ھم گسسته است
پیچیدہ موی پیچکِ تردیدِ مبھمی
بر ساقه ھای خم شدۀ لالۀ یقین
گوئیکه سالھاست
بارانِ تلخِ وسوسه باریدہ بر زمین
گوئی سبک نشسته غبارِ سیاہِ مرگ
اندر جبینِ روشنِ تصویرِ زندگی
کاینگونه بی صدا
قلبِ صفای آینه درهم شکسته است!
۱۵ جدی ۱۳۵۳شمسی