زنـده یـاد داؤود سـرمـد - ارسالی احسان استوار
۳۰ جـــــــون ۲۰۱۷
رهـــرو طـــریـــق مــــروت
مائیم، ما که جهدِ فراوان نکــــرده ایـــــم یک دردِ خـــلـــقِ غمزده درمان نکرده ایـــم
مائیم، ما که ایـــن سرِ شوریده را هنــــوز در گیرودارِ مـــعــــرکــــــه قربان نکرده ایـم
مائیم، ما که دامنِ این دشت و کـــوهسار از لاله های سرخ چـــــراغـان نکــرده ایــــم
در آتــشِ شکنــجــــۀ غــــــــولانِ روزگــار خاکسترِ سیه شده، افـــغـــــان نـکرده ایــم
اما نبــود خــــــواستـــۀ ما، اگـــر هــــنـوز جمع بسـاطِ پــــــوچ حـــــریفـان نکرده ایم
آرامـشِ محیـط نـــــه مارا مــــراد بــــــــود چــون قطره بــوده ایم کــه توفان نکرده ایم
در آستـانِ مـــرتجعین سر نسـوده ایـــــم هرچند هم که شورش و عصیان نکرده ایــم
در انــــتــظـــارِ سـر زدنِ آفـــتـاب ســـرخ خدمت به رهــزنانِ شبســـتان نکــــرده ایـم
چـــــون رهــروِ طــریق مُروت به داغ ننگ آلــــوده هیـچ گوشــۀ دامــان نـکـــرده ایــم
ما نــــردبانِ شهرتِ خود را چو دیگـــــران در زیــــرِ پـا نهـادنِ وجـدان نـکـــــــرده ایم
از بیم بی تمیزی چشمان مشـــــــــتـــری ویرانه ایم و گـــنج پنهان نکــــــرده ایـــــم
سر ها بکف نهاده و مـــردانه می رویـــــم تا تـــــــرک، رسم و شیوۀ مردان نکرده ایــم
شرمنده گفت «سرمدِ» شوریـده اینچنین
حقـاکه مـا تلاشِ فــراوان نـکـــــــرده ایـم