زنـده یـاد داؤود سـرمـد ـ ارسالی پویان
۰۷ جنوری ۲۰۱۸
دریـــن ظــلــمــت
بـــــنــــــازم مستی پــرشور مــــــوج جنبش آئینــی کـه باشد در تپیدن چـون دل من گـرم تمرینــــی
شکــــوهِ سادگی مـــی بارد از آئـــــیـنــــــه روئـــــی کــــه تابــــد از نگاه جلـوه خیزش بـرق تمکینـــی
بـــه بـــــزم خلـوت ما امتیاز رنگ و بـــوئــــی نیست نـــدارد حـلــقــۀ می خـــوارگان بالا و پائــیــنـــــی
فــــلــــک پــــــــروازگاه هـمـــت آزاده گـــان بـــاشد نسازد آشیان در شاخـــــه هـای پست شاهیـنــی
غـــــرور فـــطــــرت مـــن بار منت بـــرنـــــــمی دارد اگـــر دوشم شود خــم زیــر بار کـــوه سنگینــــی
به چشمم هر نفس با صد جهنم رنج همسنگ است اگــــــر آلـــــــــوده سازد دامـــنـم را داغ ننگینــی
اگــــر چــه مـــــــــــژده های کاذب آزادگی دادنــــد چو کوهی می فشارد شانه ها را یـوغ سنگینــــــی
دریــن ظلمت که چشم اخترانش گـــریه آلـود است نمی خندد بغیر از بــــــرق چشم تیـغ خـــونینــی
نمی جــــــــــــــوشد به چشم ماهتابی چشمۀ نوری نــــــــه سوسو می زند از اوج ها فانوس پـــرویـنی
نــــدارد در دل خفاش ره بــــیــــم سحــــــــرگاهــی نمی خیزد مگر مــــــــرغ سحر از خواب دیـــرینی
دل پـرغــم پــرورم صد بار در خـون می تپد هـــردم کــه تا گل می کــنـد در باغ طبعم شعر رنــگینــی
بجز از ریشه کندن نیست درمان دُمَل "ســـرمــــد" که از مرحم نه بـــهبـــودی پذیرد زخم چـــرکینـی