براتعلی فدائی هروی
۰۴ جون ۲۰۱۸
شام غربـــت
ز بس در شام غربت تنگ گشته شام هـــــجـرانم
کمان شد زير بار اشك حسرت دوش مـــــژگانـــم
سپهر و كهكشان شــــــد صحنۀ پـــــژواك فريادم
زمين و آسمان شد رستخيز شــــور و افغانـــــــم
بـــــــه شام نامرادي هــــا سيه پوشيده اقبالــــــم
بــــــه داغ نارسائي هــــا ز غم فرسوده شد جانم
مزن بر تار و پود سينه ام ناخن، از آن تـــــرسم
كه صد آشوب محشر خيزد از چاك گــــريبانــــــم
كند شب خيمه بازي هاي دوران سخت دلگیــــرم
ربايد دهشت كابوس شب خــــواب از دو چشمانم
شباهنگم كه جــــز حق نيست زينت بخش گفتارم
شبه رنگم کـــــه جز فرياد نبود گوهــــر كانــــــم
دریــــن گرداب وحشت زا اسير موج تــــــــوفانم
و هجرت بــــس مرا جا گرم شد پـــــوسيد آهنگم
و غربت بس مرا پا نــرم شد خشكيد شريانـــــــم
ز خوناب جگـــــر هــــــر شب لبِ آتشفشان دارم
زخيزاب بصر هـــــــــر بامدادان ابــــــــر نيسانم
دلِ افسرده در غربت ز یــــــاران سبك سنگــــــم
تن پژمرده در محنت زکــــار حقه بــــــازانــــــــم
بــــــه ميدان تهيدستى سپر نفگنده ام هـــرگـــــز
كه بيند كس چو زاغ آلوده خوار و جامه قطرانـم
گر از بند تعلق پاى دل آزاد شد زیـــــــــــــن پس
" فدائى "! در پناه همت آزاد مـــــــــردانــــــــم
* * *