هـمایـون ساحـل
۰۷ اپریل ۲۰۱۷

غــبـار غــم

چـــــــــــــــــه شراره ئی سر کشید از لبان آشنائی

بــــــــــه لب نشست و برخاست بوی یار بی وفائی

چــــــــه غبار غـــــــــــم گرفته این فضای بینوائی

کــــــــه هر سو نظر کنم، جز حدیث از هم جدائی

چـــــو شمعی، مــــن بسوزم اندرون شعلهٔ خـــــود

کـــــه شراره پُرستیز است در آتش نـــــهائـــــــــی

دل من پُر زخون است، آتشفشان انـــــدرون است

در فضای بیکرانـــــی، در سجود هم نوائـــــــــــــی

چــــــه کـــنـــــــــم این چشمان اشک ریــــــزان را

منم آخـــــــر، غــــــــرق گریه، در عالم تنهائـــــی

بیا ای دل، جــــــــــــرس شیشه ها بشکسته بشنو

که این قلب، چه گونه پاک است، در هنگام تباهی