محمد ابراهیم صفا ــ ارسالی : ارمان
۱۸ مارچ ۲۰۱۷

لالۀ آزاد

مــــن لالۀ آزادم، خـــــود رویــــم و خود بویـم

در دشت مکان دارم، هم فطرت آهــــویــــــــم

آبــم نــــم باران است، فارغ ز لب جــــویــــــم

تنگ است محیط آن جا در باغ نمی رویـــــــم

من لالۀ آزادم، خود رویم و خــــــــــــــود بویم

از خون رگ خویش است، گر رنگ به رخ دارم

مشاطه نمی خــــــواهــــــــــد زیبائی رخسارم

بــــــــر ساقۀ خــــــود ثابت، فارغ ز مــددکارم

نی در طلب یارم، نی در غــــــــــــــــم اغــیارم

من لالۀ آزادم، خــــود رویم و خـــود بــویـــــم

هر صبح نسیم آیــــد، بر  قصد طـــــواف مــن

آهو برگان را چشم، از دیــدن مــــــــــن روشن

سوزنده چراغستم، در گوشۀ ایــــن مــأمـــــن

پروانه بسی دارم، سرگشته بـــــــــه پیرامـــــن

من لالۀ آزادم ، خـــــــــــود رویم و خود بویــم

جوش می و مستی بین، درچهـــــرۀ گلگونــم

داغ است نشان عشق، در سینۀ پـــــرخونــــم

آزاده و سرمستم، خــــوکرده به هامــــــونـــــم

رانده ست جنون عشق، از شهر به افسونــــم

من لاله ی آزادم، خود رویم و خود بـویـــــــــم

از سعی کسی منت بــــــر خود نپذیرم مـــــن

قید چمن و گلشن، بر خویش نگیرم مـــــــــن

بـــــــــر فطرت خود نازم، وارسته ضمیرم مــن

آزاده برون آیـــــم، آزاده بمیـــــــرم مــــــــــــن

من لالۀ آزادم، خـــــــــــــود رویم و خود بویـم