نادیه انجمن ــ ارسالی: همايون اوريا
۲۶ مارچ ۲۰۱۸

عــبـث

نيست شوقى كه زبان باز كنم از چـــــه بخوانم

من كه منفور زمانم چـــــه بخوانم چــــه نخوانم

چه بگويم سخن از شهد كه زهر است به كامم

واى از مشت ستمگر كـــه بكوبــــيـــــده دهانم

نيست غمخوار مــــرا در همه دنيا به كـــــه نازم

چـه بگريم، چـه بخندم ،چــه بميرم، چه بمانم

من و ايــــــن كنج اسارت، غم ناكامى و حسرت

كـــــه عبث زاده ام و مُهر بيايد بــــه زبانـــــــــم

دانم اى دل كه بهاران بــــــــود و موسم عشرت

مــن پــــر بسته چــــه سازم كـــه پريـده نتوانم

گر چه ديريست خموشم نـــــــرود نغمه ز يادم

زانكه هر لحظه بــه نجوا سخن از دل بـــــرهانم

يـــــاد آن روز گـــــرامى كــــــه قفس را بشگافم

سر برون آرم ازيــــن عـــزلت و مستانه بخـــوانم

مــــن نه آن بيد ضعيفم كه ز هـــــر باد بلـــــرزم

دخــت افــغـــانـم و بـرجاست كـه دايم به فغانم

• • •