شيخ الشعراء براتعلى فدائى ــ ارسالى: پويان
۰۵ جولای ۲۰۱۷
سایــــۀ قَـسَـم
بس روزگار بـــــر جگرم خار غم شكست
دوشِ دلم زسطوت بــــــــار الم شكست
چندان فسرده شد رگ باريك طبع مـن
كز چشم خامه ريزش اشك قلم شكست
تا رونــــق متــــــــاع سخن رًفت از ميان
ساز سخن ز دَبدَبۀ زيـــر و بـــم شكست
دستى ز بهر يارى فـــرهنگ بـــــر نشد
آنجا كه پاى خامه بـه تيغ ستم شكست
در رعشه گاه بُـخــل اسيــــــران گنج را
پاى اراده شل شد و دست كرم شكست
ديشب بــــه عـــــزم توبه ز پيرايش غزل
خشكيده شد بُنان وسواد ورقم شكست
امشب دو باره از نمك ذوق بـــــــــر سرم
دست بهانه سايۀچندين قسم شكست
چشمم طــــراز چشمۀ ناسور شد ز اشك
آهم سپيدۀ نفسِ صبحــــــــدم شكست
با ايــــن هـــمــــه مصائيب و آلام روزگار
كــــز آن بناى صبر و توانم بهم شكست
لب بـــوسه گاه مهر خموشى نمي شود
قدر سخن اگرچه ز سود و سلم شكست
آن نخل خشك ساقِ كــويـــر خطـــر نِيم
كز تُند باد فتنه بيك پيچ وخم شكست
بــــركش زبــــــان آه «فـــدائى» ز كام دل
كاين آبگينه جام ز غوغا ى جم شكست