سیف فرغانی ــ ارسالی: ش.آزاد
۰۶ آګست ۲۰۱۷
عــشــق
هـــــر کـــه در عشق نمیرد به بقائی نــــرسد
مــــرد بـــــاقـــی نشود تــا بـه فنائی نــــرسد
تــو بــه خود رفتی، از آن کار به جائی نرسید
هــــر که از خـود نــرود هیچ به جائــی نرسد
در ره او نــبــود سنگ و اگـــــر باشد نـــیــــز
جـــز گــهــر از سر هــر سنگ به پائی نرسد
عاشق از دلــبـــر بی‌لطف نــیـــابـــد کامــــی
بلبل از گلشن بی گل بــــه نــوائــی نـــــرسد
سعی کــردی و جزا جستی و گفتی هــرگــــز
بــی عـمـل مـــرد بــه مـزدی و جـزائـی نرسد
سعی بـــی عشق تـو را فایده ندهد که کسی
بـــه مقامـات عــنــایت بـــه عنائـــی نـــرسد
هـــر که را هست مقام از حــرم عشق بـــرون
گــــــر چه در کعبه نشیند بـه صفائـی نرسد
تندرستی کـــــــه ندانست نجات اندر عشق
اینت بیمار کــــه هــرگــز به شفائـــــی نرسد
دلـــبـــرا چند خــواهــم دولت وصلت به دعا
خود مرا دست طلب جز به دعائی نـــــــرسد
خوان نهاده‌ست و گشاده در و بی خون جگر
لقمه‌ای از تو تــــوانگــــر بـــه گدائـی نــرسد
ابــــر بارنــــده و تــشـنـــه نـــشود زو سیراب
شاه بخشنده و مسکین بـــه عطائی نــــرسد
سیف فـــرغــانـــــــی دردی ز تـو دارد در دل
می‌پسندی کـــه بـمـیــرد بـه دوائــی نرسد؟!
* * *
سیف الدین فرغانی شاعر منتقد قرن هشتم هجری متولد شهر فرغانه در فرارود که سالیان آخر عمر را در مسکنت و غربت در آسیای صغیر ( ترکیه) گذراند و همان جا زندگی را پدرود گفت.