شمس لـنگرودی - ارسالی پ. وارسته
۰۱ مارچ ۲۰۱۸
بــه کشتن آفتاب
به کشتن آفتاب صبح آمدند و گذشتند
شب پرگانی
که به بیضۀ بلبلان
نهان شده بودند.
در تاریکی دنیا
دندان مطلا
چراغ روشنائی شان بود
در روشنائی بامداد
قیر مذاب اند
که ریشۀ گل ها و تخم پرندگان را
خشک می کنند.
بی پروانه و بی بهار می زیند
همچون کرگس مرده ئی
در گود آهک سالیان،
و تنگ چشمی مردگان، برانگیخته
از زلالی آفتاب است.
اینک
به زیر ماه
قطعه ئی از آسمان را به دهان گرفته و
بر در ها پارس می کنند
و با دم باریک
رقصان
بر دروازۀ بی نشان می کوبند
شب پرگانی
که به بیضۀ بلبلان
نهان شده بودند.