شیپور ــ ارسالی: همایون اوریا
۱۳ دسمبر ۲۰۱۷
مــرگ جـنـگل
شبا هنگام
درون بيشه هاى برزخ هستى
قاصدان كوره هاى آتش و بيداد
زورق بشكسته يك ارمان زشت و چركين را
بروى رود بار
خون و نعش و آتش و فولاد مى رانند
سرود مرگ ناهنگام جنگل را
سحر تا شام
به گوش ناشكيب باد مى خوانند
زمين
اين گلشن پربار هستى را
تهى از تخمه هاى باردار سبز مي سازند
به قلب اش خار مي كارند
به هرجا آتش و فولاد مي بارند
فراز برج هاى سوگوار شهر
درفش مرگ و ظلمت را
به قلب داغدار اين شب خاموش مي كوبند
و زهر تلخ شب ها را
اندر گلوى روز مى ريزند
به خواب خويش مى بينند
به بزم خويش مى خوانند
سرود مرگ جنگل را.
* * *