زنده یاد داؤود سرمد - ارسالی پویان
۳۰ دسمبر ۲۰۱۶درس تلخ
پــيــش آمــــد قـــيــــام عظيمى نشست مــاست
آبـــستن نــــــــبـــرد نــــوينى شكست مــاستبا گام احتياط بــــه مــنـــــــزل تــــــوان رسيـد
از پا فتادن، حاصل آن خـــيـــــــــــزوجست ماستيـــــــاران، زِ خـــواب غـــفلت سنگين بـــدر شويد
چـــــون، سرنـوشت و هستى ملت بـــدست مـــاستاحســـــاس رزم جـــــوئى مـردانـــه در نــبــــرد
در خــــون پاك مــــردم ميهـن پـــــرست مــاستهـــر نـعــره اى كه پشت زمين را تـكان دهـــــــــد
فــــريــــاد خشم سركش تــوفــــان مست مــاستدر چشم مــا زبـــانـــــه كشد، شعـــله هـــاى عشق
رام هوس نـــه ايــــــم، هــوس رام شست مــــاستمـــا يـكــه نيستيم در ايـــن دشت سيــنـــــه سرخ
چــــون لالـه هاى تشنه هــمــه، همنشست مــــاستپـــيــونـــد اســـتــــوار چــــو انگشت هاى دست
در وحــــــــدت فـشردۀ بــالا و پـست مـــــــاستهـــــرگــــز مجـــاز نيست پـــراگنده زيـــــستن!
جـــمـــعـيتِ ســتــم نـفسان، در گسست مــــاستدر ســـایـــــۀ سلام، بسى حــيــله خــــفـتـه است
ايـــن درس تـــلـخ، تـجــربۀ بـود و هست مـــــاست"آزاده" ايـــــم هـمچـو عــقـاب ســـپـــهـر تـــاز
"ســرمــــد" نـه بـنـد هيچ كسى پاى بست مــــاست
