عبدالرحیم مطهری ــ ارسالی: پویان
۲۷ اپریل ۲۰۱۸

به مناسبت فاجعۀ خونبار هفت ثور ۱۳۵۷ش

ریشۀ ستم

درست موسم گل بــــود و آتشی افـــتـــاد
چــــــو سرو و کاج ز هر خانه آرشی افتــاد

سحر نیامده پنجشنبه ای سیاه رسیـــــــد
و عـــده ئی بت و بت گــر ز کوره راه رسید

شکست آنچه که تندیس آرزو ها بـــــــــود
گسست آنچه که در تار و پود رؤیـــا بــــود

ستارگان به شب تـــیــــره ناپدید شدنــــد
و دسته دسته عزیزان مان شهید شدنـــد

به سرو و بید و سپیدار تکیه می کردیـــــم
به همدگر گل بی خار هدیه می کردیــــــم

بــــه جای کالی و دودی روا ستم کردنـــــد
و بسته بسته چه شمشاد ها قلم کردنـــــد

چه زنده زنده همه کاجها به خاک شدنـــد
و سرفراز تــــرین سرو ها هلاک شدنــــــد

رسید نوبت بی مهری و جــــدائـــی مــــــا
به ملک غیر نشستن و بی نوائـــــی مــــــا

بـــه کوره های سیاه بختی آشنا گشتیــــم
به مـــوج غربت و آوارگی رهـــــا گشتیــــم

بــــه قید و بند تحجر هنوز در بــــنـدیــــم
بـــــه لحظه ای گل لبخند آرزومندیــــــــم

اسیر فتنۀ قــــــــومیت و زبـــان گشتیـــم
به اختلاف چه خوش شهرۀ جهان گشتیم

خلاصه اصل مصیبت ز هفت ثـــور آمـــــد
که ریشۀ ستم و مکر و ظلم و جــــور آمـــد
               •••